Korkularımla yüzleşme zamanı şimdi;

Bir zamanlar tek korkum yalnız kalmaktı

Şimdiyse yalnızım.

Zor çok zor hem de

Ama imkânsız değil alışıyor insan

Hem de öyle bir alışıyor ki;

Birinin varlığını yaşamayı geç ihtimali bile garip geliyor

Öyle bir alışıyor ki insan;

Onca insanın içinde bazen kimseyi duymuyor görmüyor

Öyle bir zaman geliyor ki;

Kendin kendine fazla geliyor terk etmek istiyor kendini

Şimdiyse korkularım daha çok;

Yaptıklarımdan yapacaklarımdan yapmakta olduklarımdan,

Gelenlerden gelecek olanlardan gidenlerden,

Yaşananlardan yaşanmakta olanlardan yaşanacaklardan,

Arkadaş olanlardan arkadaş görünenlerden,

En önemlisi kendimden "korkuyorum!"

Affetmekten, aldanmaktan, aldatmaktan

Geri dönmekten, denemekten, baştan başlamaktan

Ne tarafa döneceğimi, nereye bakacağımı, nereye gideceğimi bilmiyorum

Programlanmış gibi yaşıyorum hayatı, bom boş

Oysaki kargaşadan kaçmıştım ben…

İstanbul’dan, İstanbul’dakilerden kaçmıştım ben…

Kaçış bir çözüm değil biliyordum

Ama yorulmuştum…

Yeni bir hayat dedim yepyeni,

Hani nerde o hayat?

Ankara’da mı?

Hani nerde: o gitti başkası geldi

Kişi değişikliğinden başka ne?

Yaşatacakları aynıysa ne gereği vardı ki?

Yorgunum ben.

Yeni bir enkazın altından çıktım,

Hem de 3-4 sarsıntı art arda yaşadım.

Kurtulman mucize dediler,

Ama ben ayağa kalkabildim

Sapa sağlam olmasa da kalktım.

Ufak bir iki çöküş ağlama nöbeti;

Her nöbette bir şeyleri yok ettim,

Tek tek acıta acıta gittiler,

Tam sıra kendime gelmişti ki

Biri elimden tutup çıkarttı

Ama çıkarttığı yerde de bıraktı

Canım çok acımıyor

Belki alıştığımdan beklide ona alışmadığımdan,

Alışmama fırsat vermediğinden,

Sessiz sedasız çekip gittiğinden,

Mutluluğun ucundan gösterip ama vermediğinden.

Şimdi daha çok korkuyorum

İstanbul’a dönmekten başa sarmaktan

Korkunun ecele faydası yok biliyorum

Ölüceksem ölücem yaşıyacaksam da yaşayacağım.

Bu kadar basit aslında hayat

Erkeklerin baktığı kadar basit sanırım

Hayatı zorlaştıran karmaşık gören biz kadınlarız belki de

Her şeye sıkı sıkı tutunuyoruz sonuna kadar gidiyoruz

Yarım bırakmasını bilmiyoruz

Belki belki belki diyoruz

O belkiler hiç bitmiyor

Canı yanan biz oluruz genelde.

Canımız yandıkça can yakmaya başlarız

Ne kadar etkili olur muamma!

Ama bir etkili olduk mu? Her şeyi darma duman ederiz.

Çünkü biz susarak gideriz bağırıp çağırmadan

Kızgınlıkla değil kırgınlıkla gideriz.

Sebepsiz değil sebepleri göstere göstere ama konuşmadan gideriz.

Terk etmeyi şanlı bir tören değil de cenaze gibi yaşarız.

Kadınlar ölü gibi terk eder

Erkeklerse doğum gibi,

Bizim için bir bitiş yolun sonu

Onlar içinse yeni başlangıçların en başıdır.