intihara meyilliydi bizim aşkımız, Her gece bileklerini keserdi, Kendini boğazdan aşağı atardı, Ya da kendine önce jilet atar sora tuza yatardı,
Nasılsa onu kurtaracak bi aptal vardı, Artık aşkın ölümden korkusu kalmamıştı, Hatta kendi ölüsüzlüğüne inanmıştı,
Ben bileklerine yarabandı diye umutlarımızı basardım, hemencecik durdururdum oluk oluk akan kanı, Boğazdan atlasa yerçekimine dur derdim, aydaymış misali ölece havada kalırdı, Tuzun üstüne biraz tekila dökerdim, Her acıdan zevk almanın bir şekli vardı, Kısaca herşeyin çaresi vardı, Birtek aşksızlık imkansızdı...
Birgün apansızca geldi buldu ölüm aşkı, Aşk mışıl mışıl uykudaydı, Oysa bir kişiye yükü çok ağırdı, Ölüme aşkın yerini kalbim sölemişti, Aşkın bunu anlayacak zamanı hiç olmamıştı