İnsan mazallah bir kere düşmeye görsün,

Tekrar kalkabilmenin zorlığunu yaşamayan ne bilsin,

Ben istemezmiydim kahpe felek banada gülsün,

Ama ne yazıkki bahtım kara,Allah kahretsin.

Sevdiğim insanlar bile değişti tavır,

Karşılarındaki insan sanki dinsiz gavur,

Kuru çayın bile tadı bana tıpkı zehir,

Zıkkım oldu hayatım,yeter çektiğim kahır.

Altta kaldıkya bir kere artık vuran çoğaldı,

Tekme tokatlar acıtmıyorda şu iftiralar bunalttı,

Benim dertlerim sanki çok az,bir de bunlar cabası,

Ama alıştım artık,dertlerim hayatımın neşesi.

Anlatsam halimi beni benim gibi anlayan yok,

Yaşamayan bilmez demiştim nasihat veren çok,

Ama benim artık boş laflara karnım tok,

Geçte olsa anladımki bana benden başka dost yok.

İşte böyle,hayat yinede devam ediyor,

Millet nedense derdini gözünde sebepsiz büyütüyor,

Şükretmek unutulmuş kimsenin aklına gelmiyor,

Beterin beteri var aklınızı başınıza toplayın,

Çünkü mazallah bir kere düşenin dostu olmuyor....