Gene gece oldu..

Uyuyamıyorum sevgili..

Karanlık çökünce bu kente perçem perçem..

Gözlerimin üzerinde bir uykusuzluktur gider..

Yüreğime ince bir hüzün çöker..

Kulaklarım sağır olur..

Dilim lâl..

Sözlerimin anlamı kenetlenir sana..

Ağzımı açsam sen çıkar benim..

Açmam bende..

Kimseyle paylaşmam..

Paylaşmak istemem..

Dışarda pespembe bir dünya var sevgili..

Ben hergece gözümü kapatıp seninle dolu hayallere dalarken..

Sen ince yorganı üstüne çekip kimbilir kimleri düşündün..

Sen her gün pembe dünyanda yaşarken mutlu mesut şeytana uyarak..

Ben meleklerle saçlarına dualar yağdırdım..

Bilmedin sevgili.. Bilmedin..

Güneşin içinden bir parıltıydın sen..

Ay ışığından bir damlaydı yüzün..

Volkandan bir ateş gibiydi aşkın..

İçimi yakan cayır cayır..

Gidişin öyle bir gidiştiki benden..

Ne bir parça kor ateşin kaldı aşkından..

Ne bir parça ay ışığı kaldı gecemi yırtacak..

Nede bir küçük güneş ışığı kaldı günümü ısıtacak..

Ben yalnızlığın soğuk ellerine bıraktım kendimi..

Çaresizlik.. Umutsuzluk.. ve Yalnızlıkla harmanladım yüreğimin hamurunu..

Ve hiç kimse bilmesin umrumda değil..

Bu şekilde ölmeye şimdiden razı oldum..

Yaşadığıma inanmasamda..