Bazı şeylerin anlaşılması çok daha güç çoğu şeyden.

Neden sonumuz aynıyken hala ayrılıklar var ?

Sonunda öleceğimizi bile bile geçirdiğimiz bunca saçma sapan zaman.

Bu ne cesaretlilik ?

Neden ölümün olduğu dünyada gurur var iki kişi arasında ?

Veya kavramlar bir taneyken neden birden fazla anlamı var ?

Neden herkese göre farklı "değer "  ?

Neden herkesin kıymet anlayışı farklı ?

Yada sevgi.

Aşk.

Neden farklı bütün aşklar birbirinden ?

Neden herkes aşka aynı yönden bakamıyor ?

Neden eskisi kadar kıymet verilmiyor samimiyete ?

Bunun yerini neden manasız gururlar ve egoist bir zihniyet almış durumda ? 

Egosunu tatminden vazgeçemeyecek kadar az mı onlara göre değer ?

Yoksa sevgi , paylaşılamayacak kadar çok mu değerli ?

Sadece kendimi ve egomuzu sevelim denilen saçmalığa neden tüm insanlar bu kadar inanmış durumda ?

Herşeyden önce , vazgeçmek değilmiydi aşk ?

En gerçek aşklar hep ayrılıkların olduğu değilmidir ?

Leyla ile mecnun ayrı kalmasalardı , aşklarını destan yapacak ne özellikleri olabilirdi ?

Aşk için herşeyden vazgeçmek değilmiydi amaç ?

Yaşamın gayeside bu hırsı dengelemekten geçmiyomu zira ?

Aşk kırmızıydı hani ?

Aşk mavi.

Anlaşılmaz bi çaresizlikti hani ?

Bir bilinmezlik paradoksu ?

Yada hep başka yollara çıkan bir holigarşi.

Anevrizmalar geçirten bir olguydu aşk.

Hani en derinlerde.

En gerçeklerde.

Neden herşeye rağmen bırakamıyo insanlar kendini.

Olduğu gibi yaşanmıyo bazı şeyler ?

Olması gerektiği gibi olmasın varsın , ne çıkar !

Gurursuzca , fütursuzca sevelim birbirimizi.

Yada ölüm gibi olsun aşkın tarifi.

Kaçışı olmayan.

Ve alternatifi bulunmayan.

Çaresizce sevelim. Acizce.

Ne fark eder ki..

İnsanlar neden sadece bakmakla bile aşk yaşanabileceğine inanamaz haldeler ?

Yıllar süren aşklar , hep imkansızlıklar dahilinde sürdürülmüş.

Bu bir gerçekken hala neden imkansızların peşinde koşuyorlar ?

Görmedende sevilirdi , zira peygamberde tanrıyı görmeden sevmedi mi ?

Bu değilmiydi tek cümleyle özeti ?

Konuşmadan da sevilir.

Bilmeden.

Durmadan.

Duraksamadan.

İhtirasla.

Yada yalnızca aşk ile.

Tan yeri ağarırken dünyadan çekilir ruhlar.

Ve gece efendileri dağılmaya başlar sokaklara.

Bu nedendir ki o zamanlarda , hala uyku girmemiş gözlerin sahibi bireylere ölüm hissiyatı yerleşir. Çağrışır.

İşte katıksız bir saf korkudur o .

O korku gibi olsun işte aşk.

Ve o korku gibi , dolsun aşk!

Ne taşsın , ne yarım kalsın.

Ama ne doldurmaya , nede taşırmamaya uğraşalım.

Bırak taşacaksada taşsın.

Eksik kalan , olmasın bile.

Olduğu gibi seni seviyorum demek bu kadar mı zor gelir bünyelere ?

Gururndan vazgeçmek bu kadar mı kıymetlidir bazı insanlar için ?

Beklentiler aynı iken sunuş farkı mı cazip gösterir , bi başkasındaki ulaşılmaz fırsatları elindenkinden ?

Olmamalı.

Karşılıksız ve gurursuz sevmeli.

Sırasını beklemeden seni seviyorum diyebilmeli.

Sonuna kadar yetecek cesareti olmasa bile , kalkışabildirmeli aşk , onu bazı şeylere. 

Olmamalı.

Bu kadar olmamalı bazı şeyler.

Anlamakta zorlanıyorum.

Zorlanıyoruz.

Anlayamıyoruz.