Ben en çok aynada ağlayan yüzümü sevdim. En sade, en temiz, en içten halimdi çünkü. Çaresizce bakan gözlerim bir çıkış arardı hep. Güç verirdi ağlamaktan kızarmış gözlerimi görmek. Ayakta tutardı, daha sağlam basardım yere. Ama; Her ağladığımda, Yüreğime binmiş bütün acıları olduğundan daha sert hissetmek.. Bende bir ben daha yaratırdı ..