İşlek caddelerde yürüyorum tek başıma,

Sensizliğin son deminde,

Üşüyen ellerim cebimde dolanıp duruyorum,

Her nesnenin sende bir anısı,

Bende ise koca bir acısı var.

Hayatın adaleti var mı yok mu ?

Gene aklımı kurcalar oldu şu sıralar,

Ardı arkası kesilmeyen,

Gam yüklü mistik sorular,

Bende bir mutluluk tanrısı olmak isterdim,

Mutsuz insanlara sürekli mutluluk serpiştirdim.

Neyse, gene saçmalamaya başladım,

Sen yoksun bu şehirde sevgilim,

Tıpkı diğerleri gibi bitti bu öykü de,

Birkaç damla gözyaşı, yeni bir acı,

Ve iç geçirmelerimle kaldım.

Saat on iki…

İyi geceler insanlar…

Ve size de iyi geceler, bir başına kalanlar…