yavaş yavaş çıkmalı, insan ağacın dallarını. bakarsın düşer bir yerini kırar, sonra başlar başında dırdır, sanki bitmeyecek gibi. ağlatır insanı o derece, ama salaklığına değil, hele dırdıra hiç değil, sırf en tepeye çıkamadığı için, o güzel mavi gökyüzünü göremediği için, kahrede, ağlatır insanı...