Gidişinin üstünden kaç gece geçti hatırlamıyorum..sayamadım. Ama o günden beri hiçbir gecenin o geceden farkı kalmamıştı. Beni bırakıp gittiğinemi yanayım yoksa yokluğunu fırsat bilip omuzlarıma tonlarca yük biner gibi gece hüzünlerinin üzerime çöktüğünemi yanayım. Hani döneceğini bilsem ölmeye bile razıydım yokluğunda o yüklerin altında. Her gece gittiğin yolu döneceğin yol diye beklemekten yorulmuştu gözlerim. Attığın adımlara inat bu gidişin bir gelişi olur diye kapatmamıştı kapaklarını gözlerim. Korkuyordum artık gecelerden ne ayın verdiği ışık nede lambam korkumu yenmeme yardımcı olmuyor. Ne çok severdim oysa geceyi...Seni tanımadan önce... Hep gece olsun isterdim,ben olsun isterdim. Ben gece yaşamalıydım gündüz uyumalı gece yaşamalıydım. Gece ben olmalıydım,tarif edemediğim hüzünlerim olmalıydı,yalnız olmalıydım. Ben olmalıydım ben. Kimi,neyi düşündüğümü bilmeden dertlenmeliydim. Kendimle susup kendimle konuşmalıydım. Her dert arası bir sigara yakmalıydım her nefesinde birde off çekmeliydim. Ben gece olmalıydım...gecede ölmeliydim.. Seni tanıyana kadar...