hoşçakal sarmaşık ruhum saramadın yine hüznün kollarını bi tarafları açık kaldı belkide toprağında dünden kalmış kar izleri geçen seneye ait rüzgarlar avucumda kalan tek şey eskide dair aşk mektupları okurken içinin titrediği bazen öfkeyle pencereye koşup hava almak gibi yarıda kesip sakladığımız mektuplar belkide kendimizi avutuyorduk. içimizdeki o kent aslında kayıp ilkten göz yaşı döktük sular altında kaldı zman geçti suyunu çekti sonra depremler oldu yıkıldı o evler evimiz betondan sevgimiz. zman geçti denizin mavisi güneşin sarısı deyip güldü yüzümüz o kentin bacasında duman tüter bende senle biterim...

yasinorman 28/01/2012