Yorgun düştüm hiç düşmediğim kadar

Zor geldi cehalet çığlıkları içinde yaşamak.

Hiç bu kadar yanlız olmamıştım ,

aklımın oyununa yenik mi düşüyordum yoksa ?..

Aslı zor olan hayattı ,

kolaymı bedenini çalar saat gibi ayarlamak ?

kolaymı aklını kontrol altında tutmak ?

kolaymı hayata ayak uydurmak ?!

Mükafat`ta neyin nesi ?

yaptığım hangi işten alıyordum ki ben onu?

şöyle bir düşününce yaşadım mı ki ben hayatı ?

yoksa hep bir çile yumağında yuvarlanıp durdum mu?

yanlızım hiç olmadığım kadar,

yorgunum hiç bezmediğim kadar.

Çekmişim ellerimi maddeden ,

beklerim şimdi ölümü, beklerim şimdi ızdırabı, beklerim şimdi hakikati ...